mektup

kücücük bir çocukdum.
o yaşlarda insanları sevmenin onlardan uzak durmak olduğunu anlamış gibi yalnız kalacağım yerleri seçerdim.masanın altı.ozaman yatakların altında baza yokdu..yatağın altı.olmadı dut ağacının tepesi..
ya okur ya yazardım.
biz çocukken pen friend derlerdi uluslar arası yada mektup dediğimiz ülke içi arkadaş iletişimi çok anlamlıydı..
bilmem kimden etkilenip uzun mektup kısa yazılanın acaip etkisinde ama kendimde geveze kuş olduğumdan upppuzun yazardım
ot-çöp-çiçek böcek yazmam gerekirdi.severdim..
dün olmayan dut ağacına hayalimde tırmandım ve postacıyı bekledim..
sanırım beni doyumsuz kıldın..
meğer içim nasılda birikmiş
meğer içim nekadar susamış..
şimdi sen tek umut oldun..
senlede olmazsa..anladım umut yook..